خـــــدایا ، خالــــقا ، پروردگــــــــارا / ز عـدل و لطف و احسانت همین بس / که قــدر وُسـع ، شد تکلیــف هر کس / نمی خواهی ز کس تکلیف و طاعـت / فــزونـتـر از تــوان و استـــــطاعـت / ولی ما با خـطا و جــرم و نســـــیان / ز تکـلیـف تــو هــم کردیـم عصـیـان / اگرچه مـزد عصیان ، هســت کیــفر / ولی از ما به فضـــل خویـــش بگـذر /
